Combiticket lezingen 12 & 19 maart

Een kritische beschouwing van de mediahysterie rondom pfas en glyfosaat.

Overal waar we kijken (in het grondwater, in onze eieren, in de lucht die we inademen, in de urine van wielrenners) zit wel iets wat er niet thuis lijkt te horen, zoals bijvoorbeeld PFAS. De steeds gevoeligere apparatuur heeft onze perceptie van voedselveiligheid, doping of de staat van het milieu vertroebeld. Vroeger was het al heel bijzonder als we een procent of promille (de alcohol-blaastest) konden meten. Tegenwoordig is onze apparatuur zo geraffineerd dat we een suikerklontje in het IJsselmeer kunnen aantonen (een ppt, deeltje per biljoen). We kunnen alles meten tegenwoordig, waardoor het niets (de 0) steeds kleiner wordt. We zien nu veel sneller risicos en schadelijke stoffen, terwijl de leefomgeving in werkelijkheid steeds veiliger en schoner wordt. Op milde toon schetst Rozendaal ons een nieuw perspectief op het interpreteren van meetgegevens. Meten is soms te veel weten.

Simon Rozendaal (1951) studeerde scheikunde in Delft en werkt als wetenschapsjournalist sinds 1975. Hij richtte bij NRC Handelsblad in 1977 de wetenschapspagina op, stapte in 1986 over naar weekblad Elsevier, en is sinds 2016 gepensioneerd. Hij schrijft in EW een wekelijkse column over klimaat, milieu en energie. Simon is de auteur van zo’n 25 boeken, waaronder Alles wordt beter. De Volkskrant hierover in 2015: ‘Verrukkelijk is zijn verteltoon: erudiet, grappig, hogelijk verontwaardigd, en doorspekt met goed gedoseerde persoonlijke anekdotes.’ Over het laatste boek, Paniek om niets, schreef Martijn Katan, biochemicus en emeritus hoogleraar voedingsleer, in NRC: ‘Met wat hij betoogt over de imaginaire gevaren van minieme beetjes chemicaliën ben ik het eens.’